Peru tot zover!

Hola familia & amigos!

Dit wordt het eerste verhaaltje dat ik schrijf nu ik echt in een ander werelddeel zit... Zuid- Amerika en om nog wat exacter te zijn Peru! Ik heb al best wel veel meegemaakt en genoten dus het is tijd om jullie te laten meegenieten! Ik zit nu in Arequipa en mijn bus naar Cusco vertrekt om 8 uur s´ avonds. Dus vandaag leek me een mooie dag om wat te gaan schrijven.

Ik begin denk ik gewoon maar bij het begin en dat was Lima of eigenlijk eerst het vliegtuig. Ik was best zenuwachtig voor de vlucht want ik had nog nooit zo lang gevlogen maar gelukkig ging alles goed. Er waren wel veel kinderen aan boord dus ik heb niet veel kunnen slapen maar uiteindelijk vallen je ogen toch wel dicht. Eenmaal aangekomen in Lima ging ik op zoek naar de man die me op zou halen van het vliegveld. Dat ging erg soepel want hij vond mij! Ik kon ook gelijk mn spaanse skills gebruiken want mijn chauffeur sprak geen Engels. Dus ik had gelijk mijn vuurdoop! De autotrip naar het hostel duurde ong. 3 kwartier en je kon vanuit de auto al echt een groot verschil zien tussen arm en rijk. Vlak bij het vliegveld waren grote slobbenwijken en mijn hostel zat in de wijk Miraflores. Waar eigenlijk alleen maar hele luxe flatgebouwen stonden met bewaking voor de deur. Eenmaal aangekomen in het hostel kon ik gelukkig even bijslapen in een bed ook al was ik nog niet ingechekt. Het hostel was trouwens heel relaxed met genoeg ruimte om te koken en een grote woonkamer met tuin! In de middag heb ik een rondje gelopen door de wijk, boodschappen gedaan en mensen ontmoet. De volgende dag zijn we met wat mensen uit het hostel naar een marktje gegaan om Ceviche te eten! En dat was echt heel lekker. Ceviche is het lokale gerecht en bestaat eigenlijk uit allerlei soorten vis voor maar 10 soles (ong 3 euro)! Daarna wou ik met 3 duitse meisjes de gratis tour door het oude centrum van Lima doen. We hadden alleen geen rekening gehouden met het verkeer. Dat stond zo vast dat het een uur duurde voordat we eindelijk in het centrum stonden! En dus waren we ook te laat voor de tour. Uiteindelijk hebben we zelf maar een soort tour gedaan met behulp van de Lonely Planet. Die avond zijn we ook nog met een groepje "Pisco sours" gaan drinken, het locale drankje van Peru wat trouwens erg lekker is!

Ik had thuis al van mensen gehoord dat je eigenlijk zo snel mogelijk uit Lima weg moest gaan omdat het er niet echt mooi is. En ik vind eigenlijk hetzelfde. Mijn hostel was wel een prima plek om op te starten maar de omgeving heeft me niet gepakt. Doordat er zoveel auto´s rondrijden ( iedereen heeft daar een auto als ie oud genoeg is om erin te rijden) is er heel veel smog. Daardoor kon je veel dingen ook niet zien, zoals de zee. Ook heb ik eigenlijk maar 3 wijken van Lima gezien, de relatief veiligere wijken. Want de andere waren niet veilig genoeg om doorheen te lopen ook al waren die wel veel interessanter. Dus na 2 nachten besloot ik om weg te gaan.

Ik had van mensen in mijn hostel gehoord dat Huaraz een goede stad was om heen te gaan als je de bergen in wou. Aangezien ik nogal wat tijd had voordat ik de Inca Trail ging lopen besloot ik daarheen te gaan. Ook deels omdat het daar een stuk koeler was dan in Lima. Dus pakte ik de 8 uur durende busrit naar Huaraz. Wat ik toen nogal lang vond maar ik ben er nu wel achter dat dat heel gemiddeld is hier. De busrit was echt heel mooi heb heel veel mooie landschappen gezien. Eenmaal aangekomen in Huaraz ging ik op zoek naar mijn hostel en gelukkig had ik die snel gevonden. Dit hostel werd gerund door drie broers die opgegroeid waren in Huaraz en die zelf ook veel de bergen in gaan. Zij regelden ook tourtjes en dat was mooi want ik wou de volgende dag de Gletsjer beklimmen. Dus de volgende ochtend om 8 uur zat ik in de bus richting de Gletsjer op 5000 meter hoogte! Ik heb het grootste stuk met de bus afgelegd daarnaartoe maar de laatste anderhalf uur gingen we wandelen. In de bus had ik intussen vrienden gemaakt met een Israelisch en Engels meisje. Wat ik gelijk merkte toen ik de bus uitging was dat het veel lastiger was om te ademen. Ik kwam natuurlijk ook van zeeniveau en om dan gelijk naar 5000 meter hoogte te gaan is best cold turkey. Dus ik moest heel rustig aan doen en hoe hoger we kwamen hoe lastiger het ook werd maar het is gelukt. De gletser was echt te gek"! Helaas mochten we maar een half uur blijven anders kreeg je last van hoogteziekte. Uiteindelijk had ik daar toch wel last van maar gelukkig duurde het niet zo lang. Die avond kwamen we redelijk kapot weer in het hostel en vonden we dat we wel een goede maaltijd hadden verdiend. Dus gingen we uit eten! En omdat we toch de smaak te pakken hadden hebben we gelijk voor de volgende dag de tour naar Lake 69 geboekt!

Ik ben echt heel erg blij dat ik deze tour ( lake 69) gedaan heb. Het was echt supermooi maar ook wel heel erg zwaar. We moesten om 5 uur s´ochtends in de bus zitten. Toen was het nog 3 uur rijden voordat we aankwamen op het punt waarop we te voet verder gingen. Om lake 69 te bereiken moest je ongeveer 3,5 tot 4 uur lopen en de meeste tijd was dat gewoon omhoog want je moest 2 hoge bergen op! De eerste berg ging redelijk soepel maar toen ik de tweede berg opmoest merkte ik dat mn voeten erg veel pijn deden. En daar zaten inderdaad twee grote blaren op. Ik heb het nog ff geprobeerd maar zonder pleisters ging het niet. Gelukkig had Megan goede blarenpleisters bij zich en mocht ik van een ander meisje haar extra paar sokken lenen. Dus met mijn voeten helemaal ingebonden ging ik de tweede berg op. Nog steeds met pijn maar gelukkig wel een stuk minder! Het ging wel een stuk trager maar gelukkig heb ik het gehaald! Wou de top ook echt niet missen want dat was prachtig en alles waard! Het water was zo helder en mooi! Het leek wel een meertje uit een sprookje! Maar de weg ernaar toe was misschien toch wel het mooist! Op de top konden we bijkomen en genieten!Daarna moesten we weer terug. Gelukkig is naar beneden altijd een stuk makkelijker dan omhoog en ging dat redelijk snel. Ik voelde wel de hele tijd een soort gebonk in mn hoofd maar gelukkig kon ik dat negeren totdat ik in de bus zat. Daar kreeg ik zo´n ontzettende hoofdpijn! Dit bleek inderdaad hoogteziekte gelukkig was het binnen een half uur weer weg. Maar het is wel een raar gevoel, die hoogteziekte, het komt even heel erg opzetten en binnen een half uur is het ook weer compleet verdwenen.

Weer aangekomen in het hostel ben ik eerst maar even een half uurtje gaan slapen en daarna weer uit eten want niemand had zin om te gaan koken! Helaas waren mijn blaren toch iets erger dan ik dacht dus een nieuwe tour zat er voorlopig niet meer in. Ik ben de volgende dag nog Huaraz in geweest en dat was echt een heel leuk plaatsje. Alles wordt er op straat verkocht en heel veel vrouwen hebben de orginele klederdracht aan van Peru! Ze vinden het alleen niet zo leuk als je foto´s van ze maakt. Wat jammer is want ze zijn echt heel mooi! Gelukkig heb ik er wel een paar gemaakt zonder dat ze het merkten. Naast het hostel was ook een markt waar je heerlijke verse sapjes kon halen dus dat heb ik ook elke dag gedaan. Je moest daarvoor wel eerst langs alle net afgeslachte kippen, koeien- en geitenkoppen maar dat was het waard. Ik deed het wel altijd op een lege maag want het stonk enorm.

Die avond nam ik de nachtbus terug naar Lima en daarna direct door naar Paracas. Ik had daar een hostel geboekt met zwembad om een paar dagen te relaxen en mn voeten de tijd geven om te genezen. Paracas ligt aan het strand en ik merkte gelijk dat het er wel heel toeristisch was. Je kan het vergelijken met Salou. Heel veel eettentjes en souvenirshopjes. Ik had voor 4 nachten het hostel geboekt maar uiteindelijk ben ik maar 2 nachtjes gebleven. Wat wel heel leuk was, was dat ik Mana had ontmoet, een duits meisje. Met haar heb ik de eerste dag een tour gedaan naar de eilanden waar ik heel veel soorten dieren heb gezien: zeeleeuwen, pinguins, pelicanen en flamingos. Daarna gingen we naar het nationaal park wat eigenijk een hele grote woestijn is met mooie stranden. Maar meer was er eigenlijk niet te doen in Paracas, Mana ging dezelfde dag nog door naar Nasca en ik ging de volgende dag met de bus richting Arequipa. Maar Mana zou na Nasca ook naar Arequipa komen dus we hielden contact.

De busrit naar Arequipa ging alleen niet zo goed. Dit was zowiezo de langste busrit die ik tot nu toe heb gehad ( 13 uur!). Maar ik werd in de bus erg wagenziek, zelfs cola hielp niet! Dus ik heb veel moeten overgeven en heb me 7 uur lang erg beroerd gevoeld. Gelukkig zat er een aardige Peruaanse jongen naast me, waarmee ik eerder al een tijdje had gesproken, die elke keer plastig zakjes en water aangaf. Ik was nog verbaasd waarom die jongen zoveel zakjes bij zich had maar was hem wel erg dankbaar! Misschien was ie het wel gewend. Uiteindelijk had de bus ook nog ongeveer 2 uur vertraging dus stond ik pas om half 2
s´nachts in Arequipa. Ik wou eigenlijk zo snel mogelijk naar mn hostel dus de eerste de beste taxi die ik zag heb ik genomen. De taxichauffeur zag gelukkig dat ik ziek was en heeft heel langzaam voor me gereden. Eenmaal aangekomen in het hostel ben ik eigenlijk gelijk in slaap gevallen. Ik merkte toen ook wel dat het soms best wel lastig is om alleen te reizen. Zeker als je je niet zo goed voelt en toch nog ff door moet. Maar ja, dat hoort er ook bij!

De volgende ochtend voelde ik me nog steeds niet zo goed dus heb ik alleen boodschappen gedaan en mn boek uitgelezen. Gelukkig kwam de volgende dag Mana ook naar mijn hostel! En de afgelopen twee dagen ben ik samen met haar de stad gaan verkennen. Dat was erg gezellig"! We hebben veel met locals gepraat en ook erg veel op de locale markt gegeten waar we nu ook worden herkend! Ik heb de dagen in Arequipa ook gepakt om een beetje uit te rusten en gelukkig zijn mijn voeten bijna weer helemaal goed dus als het goed is kan ik ook gewoon de Inca Trail gaan lopen! Ik heb hier uiteindelijk geen tour gedaan om mezelf een beetje te sparen maar ik kwam wel in de verleiding! Je hebt hier namelijk ook een te gekke tocht van twee dagen in de vulkaan! Maar misschien doe ik die nog wel op weg naar Bolivia. En ik moet mezelf er wel aan herinneren dat je ook niet alles kan doen!

Oké! Tot zover mijn eerste verslag in Zuid- Amerika. Ik ga proberen het vanaf nu wat beter bij te gaan houden! Maar ik kan niks beloven!

Heel veel liefs!

Dorieke